فنی و مهندسی

استونی ابتدا واژه الکترولیون را در سال 1881 ابداع کرد. ده سال بعد ، وی برای توصیف این بارهای ابتدایی به الکترون روی آورد و در سال 1894 نوشت: "... برآوردی از مقدار واقعی این قابل توجه ترین واحد اساسی برق انجام شد ، که برای آن من از آن زمان شروع به پیشنهاد نام الکترون کردم. پیشنهاد 1906 برای تغییر الکترون به دلیل آنکه هندریک لورنتس ترجیح داد الکترون را نگه دارد ، ناموفق بود. کلمه الکترون ترکیبی از کلمات الکتریکی و یونی است. پسوند -on که اکنون برای تعیین ذرات زیر اتمی دیگر مانند پروتون یا نوترون استفاده می شود ، به نوبه خود از الکترون مشتق شده است.شاخه های اصلی مهندسی

 

کشف الکترونهای آزاد خارج از ماده

یک لوله خلاuum شیشه ای گرد با یک پرتو دایره ای درخشان در داخل

پرتوی الکترون ها توسط یک میدان مغناطیسی در یک دایره منحرف می شوند

جولیوس پلوکر ، فیزیکدان آلمانی هنگام مطالعه هدایت الکتریکی در گازهای نادر ، در سال 1859 مشاهده کرد که نور فسفر ، که در اثر تشعشع ساطع شده از کاتد ایجاد شده است ، در دیواره لوله نزدیک کاتد ظاهر می شود و می توان منطقه نور فسفر را جابجا کرد. با استفاده از یک میدان مغناطیسی. در سال 1869 ، دانش آموز پلاکر ، یوهان ویلهلم هیتورف دریافت که یک جسم جامد بین کاتد و فسفرسانس قرار دارد و روی ناحیه فسفر لوله سایه می اندازد. هیتورف استنباط کرد که پرتوهای مستقیمی از کاتد ساطع می شود و فسفرسانس در اثر برخورد اشعه ها به دیواره های لوله ایجاد شده است. در سال 1876 ، اوژن گلدشتاین ، فیزیکدان آلمانی نشان داد که اشعه ها عمود بر سطح کاتد ساطع می شوند ، این تفاوت بین پرتوهای منتشر شده از کاتد و نور رشته ای است. گلدشتاین اشعه ها را پرتوهای کاتدی لقب داده است.

 

در طول دهه 1870 ، سر ویلیام کروکس ، شیمی دان و فیزیکدان انگلیسی اولین لوله پرتوی کاتد را ایجاد کرد که در آن خلا high زیادی وجود دارد. وی سپس در سال 1874 نشان داد که پرتوهای کاتد وقتی در مسیر قرار بگیرند می توانند یک چرخ کوچک پارو بزنند. بنابراین ، او نتیجه گرفت که اشعه ها حرکت حرکت می کنند. علاوه بر این ، با استفاده از یک میدان مغناطیسی ، او قادر به منحرف کردن اشعه ها بود ، در نتیجه نشان داد که پرتو رفتاری مانند بار منفی دارد. در سال 1879 ، وی پیشنهاد کرد که این خصوصیات را می توان با توجه به اشعه کاتد به عنوان متشکل از مولکولهای گازی با بار منفی در حالت چهارم ماده که در آن مسیر آزاد ذرات به قدری طولانی است که ممکن است برخوردها نادیده گرفته شود ، توضیح داد.: 394-395الکتریسیته

 

آرتور شوستر فیزیکدان انگلیسی متولد آلمان با قرار دادن صفحات فلزی به موازات اشعه کاتد و استفاده از پتانسیل الکتریکی بین صفحات ، آزمایش کروکس را گسترش داد. این میدان با ارائه شواهد دیگری مبنی بر حمل بار منفی اشعه ، پرتوهای را به سمت صفحه دارای بار مثبت منحرف کرد. شوستر با اندازه گیری مقدار انحراف برای سطح معینی جریان ، در سال 1890 توانست نسبت بار به جرم [c] اجزای پرتو را تخمین بزند. با این حال ، این یک مقدار بیش از هزار برابر بیشتر از آنچه انتظار می رفت تولید کرد ، بنابراین اعتبار کمی به محاسبات او در آن زمان داده شد